W skrócie: Prawodawstwo UE dotyczące przyrody

Te dwie dyrektywy oddają wiele gatunków i siedlisk pod wspólny system ochrony, obejmujący regularne monitorowanie i wymagania dotyczące raportowania. Degradacja przyrody udokumentowana dzięki tym dyrektywom wzywa do intensywniejszych i lepiej skoordynowanych działań w wielu dziedzinach polityki w Europie i na całym świecie.

Dzisiaj UE ma jeden z najbardziej kompleksowych w skali świata zbiorów przepisów prawnych dotyczących środowiska i klimatu. Niektóre przepisy UE dotyczą emisji zanieczyszczeń lub gazów cieplarnianych, poziomów zanieczyszczeń w powietrzu lub wodzie bądź emisji z określonych źródeł, takich jak przemysł lub transport.

Niektóre unijne regulacje dotyczące środowiska, takie jak na przykład inicjatywa UE na rzecz owadów zapylających, wzywają do ukierunkowanego działania. Inne, zwłaszcza ramowa dyrektywa wodna (WFD) oraz ramowa dyrektywa w sprawie strategii morskiej (MSFD), odgrywają główną rolę w ochronie przyrody przez zarządzanie ekosystemowe. Dyrektywa WFD wymaga od państw członkowskich osiągnięcia dobrego stanu wszystkich jednolitych części wód (jezior, rzek, wód podziemnych) przez zrównoważone i skoordynowane zarządzanie całymi dorzeczami.

Podobnie dyrektywa MSFD wzywa do osiągnięcia dobrego stanu środowiska przez podjęcie walki z presjami na środowisko morskie i jego zanieczyszczaniem. Prawodawstwo dotyczące środowiska wspierają m.in. przepisy dotyczące gospodarki o obiegu zamkniętym, mające na celu zredukowanie zagrożeń związanych z odpadami i ze skażeniem, na przykład przez lepsze gospodarowanie odpadami, ulepszanie tzw. eko-projektowania i ograniczenie stosowania produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych.

Przepisy te pomagają państwom członkowskim UE cieszyć się czystszym powietrzem, przestawiać się na czystszą energię, ograniczać emisje gazów cieplarnianych i obejmować coraz większą część swoich obszarów lądowych i morskich ochroną, między innymi przez sieć Natura 2000. Zielona infrastruktura UE łączy coraz większą liczbę obszarów naturalnych, umożliwiając dzikim zwierzętom przemieszczanie się między nimi. Miasta planują tworzenie zielonych i „niebieskich” terenów jako sposób na adaptację do zmian klimatu oraz wsparcie ochrony bioróżnorodności.

Europejski Zielony Ład nakreśla długoterminowe dążenie UE, aby do roku 2050 stać się pierwszym kontynentem neutralnym dla klimatu i z gospodarką respektującą zasady zrównoważonego rozwoju. Jest wdrażany za pomocą kluczowych instrumentów politycznych, takich jak: unijna strategia na rzecz bioróżnorodności do roku 2030, strategia „Od pola do stołu”, strategia UE w zakresie przystosowania się do zmian klimatu oraz nowa strategia leśna UE do roku 2030. Jest również wspierany przez inne inicjatywy, w tym plan działania UE dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym, strategię w zakresie chemikaliów i plan działania na rzecz eliminacji zanieczyszczeń.

Aby ograniczyć obciążenie środowiska naturalnego, zatrzymać utratę różnorodności biologicznej i ją odbudować, Europa będzie musiała działać na wszystkich frontach, przekształcić swoje systemy zaopatrzenia w energię, żywność i transport— i będzie musiała to zrobić wraz z partnerami na całym świecie.